INSTRUKCJA BEZPIECZEŃSTWA POŻAROWEGO 

Kto posiada uprawnienia do sporządzania IBP?

Zgodnie z polskimi przepisami, sporządzaniem IBP mogą zajmować się osoby, które posiadają co najmniej jedno z poniższych kwalifikacji:

• Inspektor ochrony przeciwpożarowej: Tytuł ten zdobywa się po ukończeniu specjalistycznego szkolenia, które nadaje odpowiednie uprawnienia.

• Specjalista ochrony przeciwpożarowej: Tytuł ten uzyskuje się po ukończeniu odpowiedniego szkolenia lub studiów podyplomowych w zakresie ochrony przeciwpożarowej.

• Inżynier pożarnictwa: Osoba, która ukończyła studia wyższe w tym kierunku.

• Technik pożarnictwa: Absolwent szkoły technicznej o profilu pożarniczym.

Kiedy i jak często aktualizować IBP?

Instrukcja bezpieczeństwa pożarowego jest ważna przez cały okres użytkowania obiektu i powinna być regularnie aktualizowana: 

• co najmniej raz na 2 lata.

• po każdej zmianie sposobu użytkowania obiektu lub jego części, która wpływa na warunki ochrony przeciwpożarowej (np. po przebudowie czy zmianie procesu technologicznego).

• po zmianie wyposażenia technologicznego lub instalacyjnego, która wpływa na warunki ochrony przeciwpożarowej.

Gdzie należy przechowywać IBP?

Instrukcję należy przechowywać w taki sposób, aby była:

• Dostępna dla ekip ratowniczych na wypadek pożaru. Zwykle umieszcza się ją w łatwo dostępnym i widocznym miejscu, na przykład w dyżurce ochrony, sekretariacie lub innym pomieszczeniu, które jest zawsze otwarte w godzinach pracy.

• Łatwo dostępna dla pracowników i innych użytkowników obiektu, którzy powinni być zapoznani z jej treścią.

Jakie obiekty podlegają monitoringowi pożarowemu? 

Obowiązek podłączenia obiektu do monitoringu pożarowego jest ściśle określony w przepisach, a konkretnie w Rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów. To rozporządzenie wskazuje na konieczność stosowania systemu sygnalizacji pożarowej, a co za tym idzie, często również monitoringu pożarowego (przekazywania sygnału do PSP), w następujących przypadkach: 

1. Budynki użyteczności publicznej

• Wysokie budynki (powyżej 25 m wysokości), które są budynkami użyteczności publicznej.

• Średnio wysokie budynki (od 12 do 25 m wysokości) użyteczności publicznej, jeśli mieszczą dużą liczbę osób lub mają specjalne przeznaczenie (np. szpitale, domy opieki, żłobki). 

2. Budynki użyteczności publicznej lub zamieszkania zbiorowego, które mają:

• Strefy pożarowe o dużej powierzchni lub dużej kubaturze, gdzie jednorazowo może przebywać wiele osób. 

3. Budynki mieszkalne wielorodzinne

• Budynki mieszkalne wysokie i wysokościowe, czyli te, które mają powyżej 9 kondygnacji lub 25 m wysokości. 

4. Obiekty handlowe i wystawowe

• Budynki handlowe lub wystawowe, w których powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1000 m² (w przypadku jednokondygnacyjnych obiektów) lub 500 m² (w przypadku wielokondygnacyjnych obiektów). 

5. Zakłady pracy i magazyny

• Zakłady pracy, w których strefa pożarowa, zaliczana do kategorii zagrożenia ludzi ZL I, ZL II lub ZL V, przekracza 1000 m².

• Magazyny, w których występuje zagrożenie pożarowe związane z materiałami łatwopalnymi, wybuchowymi lub toksycznymi. 

6. Inne obiekty

• Kina i teatry.

• Szpitale i domy opieki, ze względu na trudności w ewakuacji osób niepełnosprawnych ruchowo lub chorych.

• Budynki o specjalnym przeznaczeniu, które stanowią dużą wartość historyczną, kulturową lub mają strategiczne znaczenie dla bezpieczeństwa państwa. 

Ostateczna decyzja o konieczności podłączenia do monitoringu pożarowego jest podejmowana na etapie uzgadniania projektu budowlanego z rzeczoznawcą ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych. Lokalna jednostka PSP określa również, które obiekty na jej terenie muszą mieć monitoring, kierując się lokalnymi uwarunkowaniami i analizą ryzyka.